W sierpniu zajechaliśmy do sennego, jednak naszpikowanego zabytkami Tykocina. Jest to miasteczko w woj. podlaskim, położone nad Narwią, na zachód od Białegostoku. Tykocin to miasto, gdzie przebywali wielokrotnie w dawnych czasach królowie oraz książęta polscy. Duża liczba zabytków a przede wszystkim zachowany oryginalny układ przestrzenny miasta, z widoczną do dzisiaj granicą części żydowskiej, z oryginalną synagogą (muzeum) powoduje, że miasto jest coraz częściej odwiedzane przez turystów z kraju i zagranicy. Tykocin jest najstarszym i najpiękniejszym zespołem urbanistycznym historycznego Podlasia. W naszych czasach zyskał miano perły baroku.
Początki Tykocina wiążą się z grodem mazowieckim, który znajdował się w odległości ok. 3 km na południe od obecnej lokalizacji, który zachowany jest w formie szczątkowej w pobliżu wsi Sierki i nazywany potocznie Zamczyskiem. W okresie od XI do XIV w. mazowiecki gród rzędu kasztelańskiego z podgrodziem. Według badań historyków Tykocin powstał w miejscu przeprawy przez rzekę Narew dla skrócenia szlaku handlowego prowadzącego z Moskwy i Wilna w kierunku Poznania i Krakowa. Rozwinął się z osady podgrodowej na pograniczu Mazowsza i Wielkiego Księstwa Litewskiego, na fali kolonizacji polskiej z Mazowsza oraz wskutek rozwoju wymiany handlowej w XIV w. między Polską i Wielkim Księstwem Litewskim
Prawa miejskie w 1425 r. nadała Tykocinowi książę mazowiecki Janusz I Starszy w oparciu o prawo chełmińskie. Pierwszym wójtem został Piotr z Gumowa. Po powtórnym przejściu Tykocina pod władztwo litewskie stał się on centrum rozległych dóbr i podlaską siedzibą możnego rodu litewskiego Gasztołdów. Po bezpotomnej śmierci ostatniego z rodu – Stanisława Gasztołda, dobra nie przeszły na wdowę Barbarę Gasztołdową z Radziwiłłów według prawa koronnego, a na podstawie prawa litewskiego na króla Zygmunta Starego za sprawą możnowładcy litewskiego Jana Hlebowicza konkurującego z rodem Radziwiłłów o władzę w Wielkim Księstwie Litewskim.
Tykocin w ostatnim okresie życia Zygmunta Augusta stał się centrum i siedzibą podlaskich dóbr królewskich. W tykocińskiej twierdzy został umieszczony arsenał Rzeczypospolitej, skarbiec (spoczywały tu między innymi słynne arrasy niesłusznie w całości zwane wawelskimi) oraz słynna biblioteka. Po wygaśnięciu dynastii
Jagiellonów w 1572 r. Tykocin, obok Knyszyna i Wasilkowa stał się królewszczyzną (starostwem i leśnictwem), pozostając nią do 1661 r., kiedy to wraz z całym starostwem otrzymał go na dziedziczną własność uchwałą sejmową Sejmu Warszawskiego za zasługi dla Rzeczypospolitej Stefan Czarniecki.
pomnik Stefana Czarneckiego na tykocińskim rynku z 1763 roku – szacowany na drugi po Kolumnie Zygmunta najstarszy pomnik świecki w Polsce, dzieło rzeźbiarza francuskiego Pierre de Coudray, wzniesiony z inicjatywy Jana Klemensa Branickiego, prawnuka Stefana Czarnieckiego, wykonana z piaskowca szydłowieckiego rzeźba dwumetrowej wysokości, umieszczona na cokole, przedstawia hetmana w stroju szlacheckim, ze złotą buławą w podniesionej ręce. Na cokole widnieją łacińskie inskrypcje z tekstem przywileju nadania starostwa tykocińskiego Stefanowi Czarnieckiemu.
Czarniecki odbudował zniszczony w czasie Potopu szwedzkiego zamek i umieścił w nim swój osobisty skarbiec, gromadząc w nim znaczne dobra, które uczyniły jego córki jednymi z najlepszych partii w Rzeczypospolitej. Poprzez mariaże córek hetmana, Tykocin wraz ze starostwem stał się własnością Gryfitów Branickich. Braniccy utworzyli w miejscu starostwa hrabstwo tykocińskie, a Tykocin – centrum dóbr podlaskich. Po pożarze i zniszczeniach wojny domowej o sukcesję między Sasem a Stanisławem Leszczyńskim w XVIII w. Tykocin został gruntownie przebudowany w stylu barokowym.
W czasie zaborów Tykocin znalazł się początkowo pod władzą Prus. W tym okresie Izabela Branicka sprzedała dobra podlaskie rządowi pruskiemu pozostawiając sobie dobra rodowe Gryfitów Branickich w Małopolsce. Prusacy zabudowali część rynku przy bożnicy, jednak nie skończyli przebudowy miasta, gdyż po traktacie w Tylży Tykocin i okolice przeszły pod władztwo Rosji. W roku 1807 Tykocin znalazł się w granicach Księstwa Warszawskiego, zaś w 1815 r. – w granicach Królestwa Polskiego, gdzie pozostawał do roku 1918. Po II wojnie światowej z powodu zniszczeń utracił prawa miejskie, które odzyskał w roku 1993. W Tykocinie bywała tu Agnieszka Osiecka, zaś filmy tworzył Jacek Bromski.
Kościół Świętej Trójcy w Tykocinie – barokowy kościół oraz zespół klasztorny pomisjonarski fundacji J. K. Branickiego (1742–1749)
"Zakazany owoc" to debiut reżyserski cenionego aktora Edwarda Nortona. Jest to opowieść o dwóch przyjaciołach z dzieciństwa, którzy zakochują się w tej samej kobiecie, byłej koleżance z dzieciństwa. Jake Schram (Ben Stiller) i Brian Kilkenny Finn (Edward Norton) mieszkają w Nowym Jorku, są przystojni, samotni, obaj uchodzą w swych środowiskach za ludzi "sukcesu". Pewnego dnia w ich życiu nieoczekiwanie pojawia się piękna Anna Reilly (Jenna Elfman). Niestety, żaden z nich teoretycznie nie może się z nią związać. Bowiem jeden jest księdzem, więc obowiązuje go celibat, a drugi jest rabinem, więc nie może wiązać się z osobą, która nie jest pochodzenia żydowskiego. W filmie dużo relatywizmu religijnego, rabin chodzi do kościoła, do synagogi uczęszcza ksiądz, a nawet pojawia się tam chór gospel, ale zasadniczo to opowieść o miłości. Zatem ten niezwykły trójkąt uczuciowy staje się przyczyną rozmaitych perypetii głównych bohaterów filmu. Trochę niezłego humoru, wszak to komedia romantyczna, no i ostatecznie w konkurach o serce ukochanej zwycięża rabin. Ocena - 4.
