o doktorkach z przekąsem

A teraz cos z dedykacją dla wykladowców, czyli i dla mnie, z życzeniem aby nam kiedys nie odbilo, hahaha. Co zatem może o nas napisać urażony student?:

Doktorku cytowany na własną zgubę,
Akademiku nieznany, rozumie kaleki,
Bądź hańbą mego wiersza okryty na wieki.
Nieprzyjemny Doktorku o sercu z kamienia,
Doktorku mały, Doktorku nie do zniesienia.
Chłodny Doktorku o kwaśnym oddechu,
Doktorku wzgardzony, Doktorku pełen grzechów,
Doktorku obrzydliwy, kościsty, bezpański,
Doktorku niewierny, Doktorku wręcz szatański
Powoli ustaję, lecz zaczekaj do wtorku,
Mój gniew jeszcze nie wygasł, nikczemny Doktorku!
Znów napiszę o tobie, zmoro utrapiona,
Coś ważył się znieważyć mego Chestertona.
Hilaire Belloc, Wiersze dla wykładowcy

Słynne aniołki i nie tylko...

W tym roku moj wzrok podziwial obraz Rafaela Santi pod tytulem "Madonna Sykstyńska". Datowany na lata 1513-1514. Obraz znajduje się w Galerii Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie. Główną treść obrazu tworzy tytułowa Matka Boża z Dzieciątkiem, wraz z adorującymi ich papieżem Juliuszem II ukazanym tutaj jako Św. Sykstus, oraz Św. Barbarą. Stąpają oni po niebiańskich chmurach, na tle niebiańskiej przestrzeni, którą tworzą eteryczne anioły. Santi ukazal nawet ruchu wiatru, co najlepiej widać na szatach Marii. Istnieje tu wrażenie teatralności i monumentalności poprzez dodanie kurtyny a na samym dole "sceny" leży papieska tiara. Trzy postacie są "wpisane w trójkąt", a bardzo ciekawa jest relacja pomiędzy poszczególnymi postaciami. Znajdujące się na pierwszym planie dwa aniołki mają silny kontakt wzrokowy ze Św. Barbarą, adorujący wraz z nią Św. Sykstus, skupia się wzrokowo wyłącznie na Marii i Chrystusie. Ci z kolei, zwracają się wyłącznie do widza. Opierające się dwa slynne aniołki z obrazu pelnią dodatkowo dla galerii funkcje marketingową. W latach trzydziestych XVIII w. król Polski i elektor Saksonii August III Sas zakupił ten obraz. W roku 1754 umieścił w powstającej w Dreźnie Gemäldegalerie.

w domu

Nareszcie w domu, po prawie dwóch tygodniach nareszcie w domu. Wszędzie dobrze w domu najlepiej. Już zmęczylem się życiem na walizce. I nazbieralo się troche materialu do umieszczenia w zielonej przestrzeni wirtualnej. Kilka dni w domu. I za moment znów wyjazd majowy...... Hahahaha. Widzę, że na mojej stronie mam wiernego obserwatora, hahaha. Ciekawe kto to? Choć ostatnio strona nie byla aktualizowana. W ankiecie wzięlo udzial 5 osób, które zasadniczo lubią zielony kolor. Większosć akceptuje wszystkie odcienie, a 2 nie koniecznie. Nie bylo glosu, który by nie lubial zielonego, hahahaha. Muszę wymysleć nową ankietę.

Wyniki ankiety: Lubisz zielony kolor?

Jasne, zielony uspakaja 4 (66%) w tym mój glos
Tak, ale nie wszystkie odcienie 2 (33%)
Kolor jak kolor 0 (0%)
Nie 0 (0%)
Wstrętny kolor 0

Miłość miłosierna

W swięto Bożego Milosierdzia przedstawiam wizerunek Pana Jezusa Milosiernego. Zastanawialem się co najpierw umiescić, a dzisiejszy dzień mi pomógl. Ten obraz mi towarzyszy przez lata swiadomie i mniej swiadomie. Zwlaszcza porusza mnie wymiar duchowy tego obrazu, źródlo nadziei dla grzesznika. Obraz został namalowany według projektu siostry Faustyny Kowalskiej i dzięki pomocy księdza Michała Sopoćki. Najbardziej znaną wersją jest obraz wykonany w 1943 roku przez Adolfa Hyłę dla Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach. Jego kopie opatrzone słowami "Jezu ufam Tobie" w wielu różnorodnych językach są szeroko rozpowszechnione na całym świecie. Na obrazie przedstawiony jest Jezus ubrany w białą szatę. Stojąc, unosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, lewą ręką wskazuje na swoje serce, z którego wychodzą promienie: jasny niebieski i czerwony. Ten pierwszy symbolizuje wodę usprawiedliwiającą duszę, czerwony zaś to krew, która jest życiem dusz.
...żądam czci dla mojego miłosierdzia przez obchodzenie uroczyście tego święta i przez cześć tego obrazu, który jest namalowany. Przez obraz ten udzielę wiele łask duszom, on ma przypominać żądania mojego miłosierdzia, bo nawet wiara najsilniejsza, nic nie pomoże bez uczynków. (Dz. 742)

Piękno jest piękne

Coraz bardziej pociąga mnie piękno (gr. kalós). I coraz częsciej odwiedzam galerie, muzea, oglądam obrazy. Postanowilem sobie, że będę umieszczać dziela sztuki, obrazy, rzeźby, które widzialem i które mi się bardzo spodobaly. Spodobaly mi się, bo byly piękne. A co to w ogóle jest piękno? Grecy pewnie by powiedzieli, że to pozytywna właściwość estetyczna bytu wynikająca z zachowania proporcji, harmonii barw, dźwięków, stosowności, umiaru i użyteczności, odbierana przez zmysły. Niewątpliwie istnieje piękno idealne, duchowe, moralne, naturalne, cielesne, obiektywne i subiektywne. Pojęcie to jest silnie związane z teorią estetyki, prawdy i dobra.
W metafizyce, piękno jest jedną z transcendentalnych właściwości bytu, wyrażającą jego scalenie, przejrzystość, proporcję wewnętrzną tworzyw bytu oraz doskonałość.
Obecnie uważa się, że wzory piękna nie są stałe, pozostają swoiste dla kręgów kulturowych oraz okresu w jakim powstały. Dzieje się tak m.in. dlatego, iż częstokroć artyści starali się dać własną definicję piękna, niezależną od wcześniejszych kanonów. Tym samym piękno widziane przez artystę postrzegane jest jako subiektywne i zależne od gustu czy upodobań. Ale to Bóg jest przyczyną wszystkiego co piękne. Tomasz z Akwinu głosił, iż "ze względu na przyporządkowanie bytu do duszy w całości, piękne jest to, co ujrzane podoba się". Estetyka (gr. aisthetikos - dosł. 'dotyczący poznania zmysłowego', ale też 'wrażliwy') – trad. dziedzina filozofii, zajmująca się pięknem i innymi wartościami estetycznymi.

Zyczenia wielkanocne

Niech blask prawdy o zmartwychwstaniu Bożego Syna rozświetla wszelkie mroki codzienności, a wiara w nowe życie napełnia Wasze serca radością i pokojem! Zycze Wam Radosnych Swiat!!!

Wielki Piątek

Diego Velazquez - Chrystus na krzyżu
Wielki Piątek jest dniem upamiętniającym mękę i śmierć Chrystusa na krzyżu. Centrum liturgii wielkopiątkowej to uroczysta adoracja Krzyża - adoracja Syna Bożego, który oddał życie za zbawienie wszystkich ludzi.

Eucharystia w sztuce

Ostatnia Wieczerza - Jacopo Tintoretto

Dzis dzień ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa. Ostatnia Wieczerza to jedno z dzieł renesansu, autorstwa włoskiego malarza Jacopo Tintoretto. Powstawało w latach 1592-1594. Obecnie znajduje się w kościele San Giorgio Maggiore w Wenecji. Na obrazie umieszczone jest kunsztowne splątanie ludzkich postaci, charakterystyczne dla późniejszej epoki, manieryzmu. Dzieło cechuje nowatorska, nigdy wcześniej nie stosowana kompozycja (konstrukcja głębokiej przestrzeni obrazu z punktem przesuniętym ze środka). Układ postaci dodatkowo podkreśla przestrzeń. Dzieło charakteryzuje także ornamentalne komponowanie rytmów płaszczyzny oraz mistyczne, typowe dla Tintoretta traktowanie światła.Na obrazie, w centrum widoczny jest skośno ustawiony stół, a przy nim Apostołowie i Chrystus (stojący przy stole, z aureolą), który rozdaje komunię. Dokoła stołu biega służba, a z góry zlatują się anioły, całość oświetla lampa oliwna w lewym górnym rogu obrazu.

ślimaki

wspomnienia

Wczoraj cale popoludnie pobawiłem się z dziećmi niepełnosprawnymi.
Dzisiaj widziałem jak powietrze się kręciło - mala trąba powietrza, liscie unosily się na wysokosć okolo 2,5 metra. Swietny widok. Popoludniu cieplutko, nawet widzialem motylka.

24.03.2009/6 - Rzym

Kapitol (łac. Mons Capitolinus) – jedno z siedmiu wzgórz na których powstał Rzym. Wzgórze ma (miało) dwa wierzchołki, południowy zwany Capitolium (gdzie w starożytności stała świątynia Jowisza) i północny zwany Arx, na którym znajdowała się cytadela. W środku placu ustawiono na cokole zaprojektowanym przez Michała Anioła, konny pomnik Marka Aureliusza. Od strony Forum romanum stoi rzeźba wilczycy (chyba nie oryginal)kapitolińskiej, stanowiącej symbol stolicy starożytnego imperium rzymskiego. Wilczyca była świętym zwierzęciem Marsa - boga wojny. Jak głosi legenda zwierzę miało zaopiekować się i wykarmić Romulusa i Remusa.

24.03.2009/5 - Rzym

Plac Wenecki (wł. Piazza Venezia), zabudowany został w XV wieku przez Leone Battista Albertiego. Pałac Wenecki, Palazzo Venezia - pochodzi z tego samego okresu, został zbudowany przez tego samego architekta dla weneckiego duchownego - kardynała Barbo, późniejszego Pawła II. Ten renesansowy pałac, do połowy XVI wieku pełnił rolę rezydencji papieskiej. Później znajdowała się w nim ambasada Republiki Weneckiej (do 1797 r.) i ambasada austracko-węgierska. Po dojściu do władzy Mussoliniego w pomieszczeniach pałacowych urządzono jego rezydencję. Podczas przemówień wygłaszanych z balkonu, plac gromadził mieszkańców Rzymu. Na dziedzińcu pałacu umieszczona jest fontanna z przedstawieniem zaślubin Wenecji z morzem (doża rzucający pierścień).
Budynek towarzystwa ubezpieczeniowego - znajduje się drugiej stronie placu Weneckiego i wzorowany był na pałacu Weneckim. W środkowej części fasady zachowała się płaskorzeźba przedstawiająca lwa św. Marka. W prawym skrzydle tego budynku mieszkał pod koniec swego życia Michał Anioł, tam też zmarł w dniu 18 lutego 1564 r.
Pałac Bonapartego - znajduje się na wprost Ołtarza Ojczyzny, był własnością Letycji Ramolino Bonaparte - matki Napoleona.
Ołtarz Ojczyzny (Altare della Patria, zwany popularnie il Vittoriano) - jest to duża, budowla z białego marmuru, dominująca nad placem Weneckim, będąca zarazem pomnikiem króla Wiktora Emanuela II i Grobem Nieznanego Żołnierza. Pomnik zaprojektowany przez Giuseppe Sacconiego, został zbudowany dla uczczenia zjednoczenia Włoch. Centralna jego część to Grób Nieznanego Żołnierza. Płonie tu wieczny ogień a żołnierze trzymają wartę. Za nim ściana ozdobiona płaskorzeźbą z postacią bogini Rzymu na złotym tle. Wyżej, na cokole, ustawiono konny pomnik króla. Jego wysokość to 12,0 m. Całość zamyka kolumnowy, półokrągły portyk. Zbudowany w latach 1885 - 1911, w 1921 dodano Grób Nieznanego Żołnierza. Pomnik jest udostępniony dla zwiedzających (spod kolumnady widoczna jest panorama Rzymu). W jego wnętrzach mieszczą się muzea, m.in. Museo del Risorgimento ze zbiorami upamiętniającymi historię walk o zjednoczenie Włoch.

24.03.2009/4 - Rzym

Rzymskie metro, gościna wśród swoich, dobre czerwone wino, włoskie jedzenie (pasta), chwila refleksji, dobra kawa na tarasie, krótkie rozmowy o ważnych i mniej ważnych sprawach, zakupy dla tych, co w Polsce, ostatni rzut oka na Bazylikę sw. Piotra, do autobusu na plac Wenecki i pędem w poszukiwaniu grupy. Wyskok w bok się oplacal. Hahaha.

24.03.2009/3 - Rzym

Robiąc zdjęcia i rozglądając się z ciekawoscią dosc szybko przebilem sie przez Forum Romanum (łac. – rynek rzymski) do metra, bo chcialem być jeszczy przy bazylice w. Piotra. A co do Forum Romanum inna nazwa jego nazwa to Forum Magnum – plac w starożytnym Rzymie, otoczony sześcioma z siedmiu wzgórz: Kapitolem, Palatynem, Celiusem, Eskwilinem, Wiminałem i Kwirynałem. Centrum polityczne, religijne i towarzyskie Rzymu.
Do trzeciej ćwierci VIII w. p.n.e. na terenie Forum Romanum znajdowało się zwykłe bagno zasilane potokiem płynącym wzdłuż późniejszej Via Sacra. Stanowiło ono naturalną granicę pomiędzy znajdującymi się na wzgórzach osadami, tzw. palatyńsko-eskwilińską i kapitolińsko-kwirynalską. Bagno osuszono, a powierzchnię utwardzono w latach dwudziestych VIII wieku p.n.e. (729-720 p.n.e.), co zgadza się w zasadzie z przekazanym przez rzymskich historyków czasem zjednoczenia Rzymu Romulusa z okoliczną osadą sabińską Tytusa Tacjusza. Przyjmuje się, że w tym właśnie okresie nastąpiło połączenie osady palatyńskiej z kwirynalską w jeden organizm polityczny, którego centrum stanowiło właśnie nowo osuszone Forum Romanum. W okresie cesarstwa Forum Romanum zostało rozbudowane i wzbogacone o Świątynię Boskiego Juliusza (Templum Divii Iulii), Wenus i Romy, Wespazjana, Antoniusza i Faustyny oraz łuk triumfalny cesarza Augusta. W tym też czasie rozbudowano Rzym i zbudowano kolejne fora cesarskie, które utworzyły z istniejącym już Forum Romanum zwarty kompleks architektoniczny. Najbliżej Forum Romanum usytuowano Forum Cezara. Oprócz niego powstały Forum Trajana (największe), Forum Augusta, Forum Wespazjana, Forum Nerwy. Inicjatorem tej rozbudowy był Juliusz Cezar. Forum Romanum było centrum życia obywatelskiego i ekonomicznego szczególnie w okresie republikańskim. W okresie cesarstwa fora pełniły raczej funkcje handlowe, rozrywkowe i reprezentacyjne.
Choć Forum zostało zdewastowane w czasie zdobycia Rzymu przez Wizygotów w 410 r., to jeszcze w 768 roku zebrał tu się lud rzymski i obwołał papieżem Stefana IV. Do zniszczenia mogło też przyczynić się trzęsienie ziemi w 851 r. W okresie średniowiecza Forum Romanum uległo stopniowemu zniszczeniu. Prawdopodobnie w okresie IX-Xw. Forum, jak i inne pozostałości rzymskie stanowiło kamieniołom - miejsce łatwego pozyskiwania budulca dla nowych inicjatyw architektonicznych. Do XVIII wieku miejsce to służyło na wypas, a później targ bydła.

24.03.2009/2 - Rzym

Spacerkiem minąlem Koloseum, Amfiteatr Flawiuszów (łac. Amphitheatrum Flavium, Colosseum) amfiteatr w Rzymie, wzniesiony w latach 70-72 do 80 n.e. przez cesarzy z dynastii Flawiuszów. Jest to duża eliptyczna budowla o długości 188m. i szerokości 156 m, obwodzie 524 m, wysokości 48,5 m, z pojemną widownią, która mogła pomieścić od 45 do nawet 90 tysięcy ludzi; z 4 galeriami komunikacyjnymi oraz areną z systemem podziemnych korytarzy. W czterokondygnacyjnym podziale zewnętrznym zastosowano spiętrzenie porządków (najniższa kondygnacja w porządku toskańskim, druga w jońskim, trzecia w korynckim). Trzy niższe kondygnacje związane są z konstrukcyjnym układem arkad, czwarta, najwyższa została zaopatrzona tylko w małe okna. Od strony wewnętrznej budowla jest pięciokondygnacyjna. Cztery kondygnacje zbudowano jako układ pomieszczeń wydzielonych pomiędzy filarami, ścianami, ze sklepieniami kolebkowymi i krzyżowymi. Umieszczono tam bufety, szatnie, natryski, pomieszczenia dla gladiatorów, klatki dla zwierząt, korytarze. Wokół areny wzniesione było podium. Do Koloseum prowadziło 80 ponumerowanych wejść (zachowały się oznaczenia wejść od nr XXIII do LIV), które zapewniały szybkie (przez ok. 6 minut) opuszczenie widowni przez widzów (jednak taką możliwość mieli tylko widzowie z dolnych i środkowych rzędów. Istniała też możliwość przykrycia całej widowni specjalną osłoną (velarium) w deszczowe lub bardzo słoneczne dni. Odbywały się w nim m.in. walki gladiatorów, naumachie, polowania na dzikie zwierzęta. Tradycja mówi iż w Koloseum mordowano chrześcijan, co upamiętniono krzyżem wewnątrz budowli. Od połowy XVIII wieku Koloseum jest otoczone opieką jako miejsce męczeństwa pierwszych chrześcijan, wcześniej pozyskiwano z niego bloki kamienne jako materiał budowlany. Nazwa Koloseum została nadana we wczesnym średniowieczu od znajdującego się w pobliżu budowli ogromnego (gr. kolossos) posągu Nerona przedstawionego jako Helios.
W 445 zostało poważnie uszkodzone przez trzęsienie ziemi. W 528 odbyły się tu ostatnie igrzyska. Pod koniec VI wieku wewnątrz amfiteatru wybudowano mały kościół, arenę przekształcono w cmentarz. Około 1200 rodzina Frangipani przejęła Koloseum i ufortyfikowała je, używając jako zamku. W 1744 zostało ogłoszone miejscem męczeństwa chrześcijan. Od II poł. XVIII wieku w Wielki Piątek odbywa się tutaj droga krzyżowa pod przewodnictwem papieża. 7 lipca 2007 obiekt został ogłoszony jednym z siedmiu nowych cudów świata.

24.03.2009 - Rzym

Rano natknąłem się na plan filmowy. Kręcono prawdopodobnie jakąś scenę do serialu, akcja toczyla się w kawiarni. Potem już z calą grupą nawiedziliśmy Bazylikę św. Piotra w okowach na wzgórzu Eskwilin. Najbardziej znana z posągu Mojżesza dłuta Michała Anioła. Kościół zbudowany w V wieku na zlecenie Licynii Eudoksji, żony cesarza Walentyniana III. Zgodnie z przekazami Eudoksja przekazała też papieżowi Leonowi I łańcuchy w które miał być zakuty św. Piotr. Łańcuchy te są do dnia dzisiejszego przechowywane w tym kościele. W 1513 w kościele zostaje umieszczone mauzoleum papieża Juliusza II w skład którego wchodzi monumentalna statua Mojżesza Michała Anioła.

23.03.2009/5 - di Trevi

Ostatnim akordem zwiedzania tego dnia byla Fontanna di Trevi – najbardziej znana barokowa fontanna Rzymu. Została zbudowana z inicjatywy Klemensa XII w miejscu istniejącej wcześniej fontanny zaprojektowanej przez Leona Battiste Albertiego z 1435 r. Zasila ją woda doprowadzona akweduktem zbudowanym w 19 p.n.e. przez Agrypę, tym samym, który zasila fontannę Barcaccia znajdującą się u podnóża Schodów Hiszpańskich.
Klemens XII w 1732 ogłosił konkurs na nową fontannę. Papież wybrał projekt Niccolo Salvi. Prace trwały od 1735 do 1776. Sam autor projektu nie dożył zakończenia budowy. Forma tej barokowej fontanny przypomina fasadę budynku, ma 20,0 m szerokości i 26,0 m wysokości. Centralnymi postaciami fontanny są Neptun i dwa trytony. Neptun znajduje się na rydwanie zaprzężonym w dwa konie, z których jeden jest spokojny prowadzony przez trytona z prawej strony, tryton z lewej strony natomiast stara się okiełznać niespokojnego konia. Symbolizują one dwa odmienne stany morza.W sąsiednich niszach alegorie Zdrowia (po prawej) i Obfitości (po lewej). Legenda wiąże nazwę fontanny z imieniem Trevia noszonym przez dziewicę, która odkryła źródło wody wykorzystane przy budowie akweduktu. Wodę doprowadzaną przez ten akwedukt do fontanny nazywa się Acqua Virgo. Turyści zwyczajowo wrzucają do fontanny drobne monety, by zapewnić sobie "powrót do Rzymu". Pieniądze, wyławiane przez władze miasta przeznaczone są na utrzymanie zabytków.

Jan Paweł II

Dzis przypada 4 rocznica śmierci Jana Pawla II. Dla mnie jest on największym Polakiem w historii naszego narodu. I uważam go za świętego. Zatem wieczorem modliliśmy się o jego beatyfikacje. Bylo w katedrze wielu ludzi. O 21.37 myslą bylem blisko niego.

23.03.2009/4 - Plac hiszpański

Tego dnia odwiedzilimy plac hiszpański, który należy do miejsc najbardziej znanych i charakterystycznych w Rzymie. Na palcu i w jego okolicach można podziwiać różnorodne pomniki, kościóły czy fontanny pochodzace z różnych epok. Plac jest również popularnym miejscem spotkań.Plac w XV, XVI w był miejscem postoju dla pielgrzymów przed wejściem do Watykanu. Swoją nazwę wziął od hiszpańskiej amabasady przy Watykanie znajdującej się w jego południowej części. W centrum placu znajduje się urocza fontanna della Baraccia zrealizowna przez ojca Berniniego. Pomysł na wybudowanie schodów łączących plac ze znajdujacym się na górze kościołem wyszedł od jego francskich właścicieli. W ich zamiarach było postawienie na szyczycie pomnika króla Francji Ludwika XIV. Papież jednak nie chciał zgodzić się na pomysł, aby w jego Rzymie postawiono pomnik innego władcy. Dwie strony pogodził projekt F. De Sanctis, który obejmował schody wraz ze znajdującym się na górze obeliskiem.
Architekt zainspirowany mistycznym znaczeniem numeru 3, a także w hołdzie Świętej Trócy zaprojektował schody, jako serię podestów umożliwiających odpoczynek, dzieląych schody na trzy części, aby przy kolejnym podeście znów je połączyć w jedną całość. Znajdujący się na szczycie obelisk będący rzymską imitacją egipskich pomników, pochodzi z czasów imperium rzymskiego. W zamiarze architekta miał on harmonijnie połączyć ze sobą schody i kościół.Na schodach rozkoszowalem się promieniami slonca i wybornymi lodami.
W pobliżu placu znajduje się pałac Propaganda Fide. Pałac został zbudowany dla jezuickiej organizacji "Propagandy wiary" ufundowanej w 1622r. Początkowo zlecenie zaprojektowania siedziby powierzono Berniniemu, jednak nowo wybrany Innocent X, przekazał zlecenie Borrominiemu. Dziełem artysty jest wspaniała zachodnia część fasady budynku.

23.03.2009/3 - Rzym

Po zwiedzeniu wzgórza laterańskiego zwiedzilismy Bazylikę Santa Maria Maggiore (Świętej Maryi Większej) w Rzymie, która jest położona na wzgórzu Eskwilin. Należy do tzw. bazylik papieskich. Zgodnie z legendą papież Liberiusz i rzymianin Jan ujrzeli we śnie Matkę Boską, która powiedziała im, że w miejscu, w którym w środku lata spadnie śnieg, zostanie zbudowany kościół. W nocy z 4 na 5 sierpnia 352 wzgórze Eskwilińskie pokrył śnieg. Papież w obecności ludu rzymskiego wytyczył zarys przyszłego kościoła. W 431 nastąpilo rozpoczęcie budowy na zlecenie papieża Sykstusa III, po soborze efeskim, na którym ogłoszono kult Matki Boskiej. W tym czasie na wzgórzu Eskwilin znajdowała się świątynia Junony Lucindy, opiekunki rodzących kobiet. Kolumny z tej świątyni wykorzystano przy budowie nowego kościoła. W 1743 – Ferdynand Fuga projektuje obecną fasadę kościoła. W centralnej części znajduje się medalion z postacią Chrystusa. Ułożone w pasy sceny ilustrują legendę o śniegu, związaną z powstaniem bazyliki. Trójnawowe wnętrze bazyliki ma długość 86,0 m. Posadzka ułożona z porfiru i marmuru to XII-wieczne dzieło kamieniarzy ze szkoły Cosmatich (arte cosmatesca). Renesansowy sufit zaprojektowany przez Giuliano da Sangallo został ozdobiony złotem przywiezionym przez Krzysztofa Kolumba.
Wzdłuż ścian nawy głównej, powyżej kolumn, znajdują się mozaiki z V wieku przedstawiające sceny z Starego Testamentu. Łuk tęczowy zdobią pasy mozaiki wykonane w latach 432-440. Ukazują sceny z Nowego Testamentu, tworząc cykl poświęcony Matce Bożej. Widoczna jest scena Zwiastowania, Pokłon Trzech Mędrców, Rzeź Niewiniątek. Pośrodku łuku przedstawiony jest tron Boga-Ojca pomiędzy św. Piotrem i św. Pawłem oraz symbole ewangelistów. U podstawy łuku, po stronie prawej, mozaika przedstawia Betlejem, do którego zmierza lud pogański ex Gentibus; po stronie lewej – Jerozolima i lud żydowki ex Circoncisione (Kościół Obrzezanych). Jest to symboliczne ukazanie ludu Bożego, którego pasterzem jest papież. W apsydzie znajduje się scena Koronacji Matki Bożej wykonana w 1295 r. Ołtarz główny osłania baldachim, a pod nim znajdują się relikwie żłobka Jezusa (Sacra Culla). Tu zaspiewalimy wspólnie kolędę.
Do bocznej nawy, po prawej stronie, przylega do bazyliki baptysterium z XIX-wiecznym wnętrzem. Z baptysterium można przejść do zakrystii której ściany i sklepienie pokrywają freski. Wśród nich widnieje obraz przedstawiający zamek w Malborku.
Na wysokości ołtarza głównego znajdują się dwie kaplice. Kaplica po stronie prawej to kaplica Sykstusa V, nazywana jest też kaplicą Sykstyńską. Zbudowana pod koniec XVI wieku według projektu Domenico Fontany, na planie krzyża greckiego z kopułą nad centralną częścią. Znajdują się w niej nagrobki Syskstusa V i Piusa V. Płaskorzeźby zdobiące nagrobek Sykstusa V obrazują ważniejsze wydarzenia mające miejsce podczas jego pontyfikatu. Wśród nich jest scena obrazująca pojednanie pomiędzy Zygmuntem III a arcyksięciem Maksymilianem, do którego przyczynił się legat papieski, kardynał Hipolit Aldobrandini (późniejszy papież Klemens VIII). Kaplica po lewej stronie, podobna w założeniach, zbudowana została zgodnie z projektem Flaminio Ponzio, ukończono ją w 1613. Jest to kaplica Pawłowa (od pontyfikatu Pawła V) albo Borghese (od rodowego nazwiska papieża). Znajdują się w niej nagrobki Pawłą V i Klemensa VIII. Polskim śladem jest fresk przedstawiający świętą Kingę wśród dwóch innych niewiast.
W 1614 papież Paweł V polecił ustawić przed bazyliką kolumnę pochodzącą z bazyliki Maksencjusza. Na niej znajduje się figura Matki Bożej.

23.03.2009/2 - Lateran

Spacerkiem udalismy się do Arcybazyliki Najświętszego Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty na Lateranie, która jest jedną z czterech bazylik papieskich (dawniej zwanych patriarchalnymi, gdyż podlegają bezpośrednio papieżowi) znajdujących się na terenie Rzymu i Watykanu. Katedra biskupa Rzymu. Bazylika była częścią rezydencji kolejnych papieży od roku 313. Po przeniesieniu siedziby przez Benedykta XI do Perugii, a następnie (podczas pontyfikatu Klemensa V do Awinionu) Lateran został spalony (1308) i ograbiony. Dlatego papież Grzegorz XI wracając z Awinionu przeniósł siedzibę na Watykan. Na początku IV wieku byly tu koszary gwardii cesarza Maksencjusza. W 313 r. cesarz Konstantyn Wielki przekazuje koszary w Lateranie papieżowi Milcjadesowi. Rozpoczyna się w l. 314-318 budowa pierwszej pięcionawowej bazyliki. W 324 r. bazylika zostaje poświęcona Jezusowi Chrystusowi przez papieża Sylwestra I. W 1144 r. kościół zostaje poświęcony świętym Janowi Chrzcicielowi i Janowi Ewangeliście. W 1300 r. papież Bonifacy VIII ogłasza w tym kościele po raz pierwszy jubileusz Roku Świętego. W 1308 r. pożar uszkadza bazylikę, papież Klemens V przenosi się do Awinionu w wyniku czego kościół nie jest odbudowywany po pożarze. W 1377 r. papież Grzegorz XI przenosi siedzibę papieży z powrotem do Rzymu. Ze względu na zniszczenie bazyliki przenosi siedzibę na wzgórze Watykańskie. W XV wieku następuje odbudowa bazyliki z zachowaniem pięcionawowego układu. 1586 – Domenico Fontana buduje północna fasadę kościoła. 1646 – Francesco Borromini nadaję wnętrzu dzisiejszy wygląd. Fasada głównego wejścia do bazyliki została zaprojektowana w XVIII wieku przez Alessandro Galilei w stylu klasycznym (ukończono ją 1733). Układ pilastrów i półkolumn podkreśla pięcionawowe wnętrze bazyliki. Poniżej gzymsu widoczny jest napis: Omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis Mater et Caput – matka i głowa wszystkich kościołów miasta i świata. Znaczy to, że świątynia ta jest katedrą papieży – biskupów Rzymu i zwierzchników całego Kościoła. Fasadę wieńczy piętnaście siedmiometrowych figur, przedstawiających doktorów Kościoła z rzeźbą Chrystusa ustawioną w centralnej części. Wejście do bazyliki prowadzi z szerokiego narteksu. Środkowe drzwi zostały przeniesione z Kurii znajdującej się przy Forum Romanum. Drzwi po prawej stronie to Święta Brama. W przedsionku, po lewej stronie, znajduje się rzeźba przedstawiająca Konstantyna. Pochodzi ona z term jego imienia.
We wnętrzu, na pierwszym filarze prawej nawy bocznej, zachowała się część fresku Giotta ukazującego Bonifacego VIII ogłaszającego Rok Święty. W niszach filarów umieszczono posągi 12 apostołów autorstwa uczniów Berniniego. Posadzka wzorowana na stylu szkoły Cosmatich (arte cosmatesca) została wykonana w latach 1417-1431. Sufit ozdobiony herbami trzech papieży jest dziełem Giacomo della Porta. Ołtarz główny osłania gotycki baldachim wykonany w 1367. Nawę główną zamyka absyda, w której zwraca uwagę bogata mozaika wykonana w XIII wieku przez Jacopo Torriti i Jacopo da Camerino. Centralną część zajmuje Krzyż Św., po stronie lewej Matka Boska i niewielka postać papieża Mikołaja IV, fundatora mozaiki. W lewej części transeptu znajduje się późnorenesansowy ołtarz Najświętszego Sakramentu. Freski zdobiące ściany ilustrują historię bazyliki. Powstały na przełomie XV i XVI wieku. Boczne kaplice oraz nawy (zwłaszcza nawy skrajne) to miejsce spoczynku papieży i kardynałów. Po lewej stronie znajduje się wejście na dziedziniec klasztoru. Otaczają go średniowieczne krużganki wykonane przez kamieniarzy z rodziny Vassallettich zaliczanych do szkoły Cosmatich. Krużganki powstały w latach 1215-1232. Charakteryzują się delikatną rzeźbą kolumienek, często skręconych, zdobionych mozaiką lub złoceniami.
Transept jest połączony z baptysterium Świętego Jana u Źródła na Lateranie. Zostało zbudowane w latach 314-320 przez adaptację istniejących tu wcześniej term Domu Faustyny. Miało kształt rotundy z basenem pośrodku osłoniętym baldachimem. Obecną formę na planie ośmiokąta uzyskało podczas przebudowy w 440 r. kopułę wsparto na ośmiu porfirowych kolumnach a wokół basenu zbudowano obejście. Do zewnętrznej nawy dobudowano cztery kaplice. Pierwsza z prawej poświęcona jest św. Janowi Chrzcicielowi.

Scala Santa (wł. Święte Schody), to liczące 28 stopni schody, które zgodnie z legendą pochodzą z pałacu Poncjusza Piłata. Jezus Chrystus miał po nich być prowadzony na sąd. Schody te przywiezione zostały z Jerozolimy do Rzymu w r. 326 przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna I. Obecnie pokryte są drewnianą okładziną i wolno nimi wchodzić tylko na kolanach - troche bolaly kolana. Znajdują się one w pochodzącym z XVI w. budynku, położonym naprzeciwko Bazyliki Św. Jana na Lateranie, wzniesionym w r. 1589 na polecenie papieża Sykstusa V. Prowadzą do kaplicy San Lorenzo, w której znajduje się acheiropoieton, czyli obraz Chrystusa. Zgodnie z legendą malować go zaczął św. Łukasz a ukończyli aniołowie. Widoczny jest przez okratowane okienko, do którego prowadzą Święte Schody
Na placu San Giovanni in Laterano znajduje się najwyższy z 13 egipskich obelisków. Ma wysokość 31,0 m (z cokołem 47,0). Początkowo stał przy Circus Maximus. Papież Sykstus V polecił go przenieść w obecne miejsce.

23.03.2009/1 - Lateran

Następnego dnia rozpoczelismy zwiedzanie od Bazyliki Świętego Krzyża w Jerozolimie (wł. Basilica di Santa Croce in Gerusalemme)na wzgórzu laterańskim w Rzymie. W tej świątyni przechowywane są relikwie przywiezione z Jerozolimy przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna I. Najcenniejszymi relikwiami są: kawałki krzyża Chrystusa (stad nazwa kościoła); fragment zdania napisanego przez Piłata po łacinie, grecku i hebrajsku: Jezus z Nazaretu, król żydowski; są tam również:palec św. Tomasza, ramię belki Dobrego Łotra, kopia całunu Turyńskiego. W Bazylice jest również grób Sługi Bożej Antonietty Meo, Włoszki, która pisała listy do Jezusa i wychowała się niedaleko kościoła. W 320 r. nastąpiło ufundowanie kościoła przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna I. Powstał w wyniku przebudowania jednego z pałaców cesarskich - Palazzo Sessoriano. W latach 1740-1758 przeprowadzono przebudowę w stylu barokowym. Dlaczego Kościół ma nazwę "w Jerozolimie"? Św. Helena kazała przed relikwiarzem rozrzucić pod posadzkę trochę ziemi z Jerozolimy, stąd taka nazwa.

Hurrrrra!!!!!!!

Wysokie zwycięstwo biało-czerwonych nad San Marino 10:0. Historyczne zwycięstwo i to tak wysokie. I to nie prima aprilis. Jestem szczęsliwy. Piękny mecz, ladne bramki, fajne kibicowanie, ale trzeba pamiętać, że to przede wszystkim amatorzy z maleńkiego kraju. Czyli rzeź niewiniątek.