Czar "Mikołajka"

Koniec tygodnia upływa mi pod znakiem francuskiej komedii. Jestem pod jej urokiem. Może istnieje coś takiego jak francuska szkoła komediowa?

Dziś przedpołudniem obejrzałem „Mikołajka”. W filmie fabuła obraca się wokół jednego wydarzenia z książki Rene Gościnnego i J –J. Sempego. Mikołajek, na podstawie swojego dziecięcego logicznego rozumowania dochodzi do wniosku, że będzie miał braciszka. A ponieważ jednocześnie uznaje, że rodzice przestali go kochać i porzucą go w lesie, zaczyna zastanawiać się wspólnie z kolegami, jak pozbyć się kłopotliwego rodzeństwa, zanim to w ogóle się pojawi. To główny motyw film. Na końcu rodzi się nie braciszek, lecz siostrzyczka Mikołajka.

Co ciekawe doszedłem do wniosku, że czasami i ja, podobnie jak Mikołajek, buduje jakieś struktury myśleniowe, buduje wizje, planuje, wyobrażam sobie, nadinterpretuje pewne sytuacje. A może się zdarzyć, że to wszystko jest nadbudowane na błędnym założeniu.

W filmie pojawia się świetna obsada aktorska. Najważniejsi są mali, czarujący chłopcy, którzy razem tworzą na ekranie naprawdę barwną grupę nietypowych indywiduów. Czarujący, przesympatyczny jest sam tytułowy Mikołajek, potem przemądrzały Ananiasz zezem spoglądający zza okularów w rogowych oprawkach, Kleofas, który ciągle stoi w kącie, wypieszczony Gotfryd przywożony do szkoły przez szofera, czy wreszcie grubiutki Alcest z kanapką w dłoni.
Film wprowadza nas w dziecięcy świat, może raczej chłopięcy świat. Dla mnie był to w pewnym sensie powrót do dzieciństwa, pomysłów, zabaw, radości i lęków, sukcesów i porażek. Pokazuje relacje pomiędzy dziećmi a rówieśnikami, (a dziewczynami - oddzielna kategoria - urocza scena kiedy Mikołajek bawi się z dziewczynami a w pewnym momencie zauważa swych kolegów) a rodzicami, (rozbawiła mnie scena  wycieczki do lasu) a nauczycielami, a wreszcie rodzeństwem.

Film posiada swój urok, podobały mi się szczególnie dialogi: będę chciał jeszcze raz zobaczyć ten film. Polecam!!!