Bizantyjski pies

Ruska ikona (II poł. XVII w.)  Muzeum w Rostowie (Kreml)

Archanioł Michał z św. Krzysztofem, Bizantyjskie Muzeum Ateny (XIX w)

Ruska ikona (XVIIIw)

Ikona hagiograficzna staroobrzędowców (przed XIX w.)

rosyjska grafika ludowa

Ikona z Czerepowca (XVIIw)

"Bizantyjski pies" tak zatytułował Właldemar Łysiak drugi rozdział swojej książki "Muzeum wyobraźni". Możemy tam przeczytać: "W ateńskim Muzeum Bizantyjskim wisi przedziwna ikona. Święty w bogato zdobionych butach i takimż odzieniu, w czerwonym płaszczu na ramionach, z krzyżem greckim w prawej dłoni i z aureolą wokół głowy. Jest to głowa psa! W podpisie: Święty Krzysztof".

 We wschodnich ikonach (greckich, bułgarskich, czy ruskich) święty Krzysztof przedstawiany jest jako rycerz o szakalej głowie, trzymający w jednej dłoni włócznie, a w drugiej tarczę lub krzyż. Wyobrażenie to związane było z panującą wersją legendy o chłopcu, nazwanym przez rodziców imieniem Reprobus (Niegodny, Odrażający) z powodu nie tylko olbrzymiego wzrostu i siły, ale również niekształtnej głowy przypominającej psi łeb. Według świeckich podań ludowych był olbrzymem: miał cztery 4 wzrostu i niezwykłą siłę dzięki której przenosił pielgrzymów przez rzekę. Na popularnych wizerunkach przedstawiany z dzieckiem na barkach.

Męczeńską śmiercią miał przebłagać Boga, by dał mu duszę. Przeżywał tortury zanim został ostatecznie ścięty mieczem lub spalony na stosie.