Memoriae Sacrae

Tata zmarł 7 lat temu. Jak ten czas leci. Dzis uświadomiłem sobie jak bardzo mi go brakuje. Tak zwyczajnie. Planuje podróż na Śląsk pociągiem i kombinuje jak dojechać do domu rodzinnego. Gdy tata żył można było na niego zawsze liczyć. To może takie płytkie i interesowne, ale zwyczajne. Tato zawsze był bardzo pracowity, solidny, chętny do pomocy. Do pracy wychodził pierwszy i ostatni wracał. A zarazem złota rączka, potrafił wiele sam zrobić w domu, naprawić. W męski swiat pracy nie chciał albo nie potrafił mnie wprowadzić. On musiał sam wszystko zrobić. Nie raz chciałem z nim cos pomajsterkować, a on jakos mnie odrzucal. Potem sobie odpuscilem, nie wchodziłem do tego Świata. I dzis tracę dużo sil i muszę nieźle się nakombinować, aby w tym techniczno-mechanicznym męskim swiecie się poruszać. Ale wracając do taty chyba mial ciężkie dzieciństwo, mama zmarła kiedy byl małym chłopcem, a jego ojciec byl chyba surowy. I od dzieciństwa tato musiał ciężko pracować. Stąd staral się, żeby w domu niczego nie brakowało i żeby dzieci nie musiały ciężko pracować. Tato byl trochę zamknięty w sobie, w swoim swiecie. Potrafił zamknąć się w sobie i kilka dni nie rozmawiać. W ten sposób osiągał zamierzone cele wobec mamy. Zmarł ciekawie bo w Wielki Piątek, ale o tym jeszcze kiedyś dokładnie napiszę. Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis.